“Ανεργία: Εμπεριέχεται τουλάχιστον η προοπτική εύρεσης εργασίας. Όμως, το να φλερτάρει ένας ολόκληρος κλάδος με την αεργία είναι σκληρό, είναι βίαιο, μπορεί να γίνει και ανυπόφορο. Οι πρόβες μου σταμάτησαν. Σύμβαση εργασίας δεν είχα υπογράψει ακόμη. Δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Συναισθάνομαι και μοιράζομαι την αγωνία όλων των εργαζομένων στο θέατρο και στον τομέα της ψυχαγωγίας εν γένει. Έχουμε μπροστά μας την αναπόφευκτη εξέλιξη μιας οικονομικής ύφεσης. Σκέφτομαι τις απανωτές κρίσεις, αυτή τη συσσωρευμένη ανασφάλεια. Είμαστε ακόμη μέσα στο πρόβλημα. Είμαστε παγωμένοι. Και, κακά τα ψέματα, για να αισθανθεί κανείς παραγωγικός και πάλι, πρέπει πρώτα να το ξεπεράσει αυτό. Σίγουρα δεν αναφέρομαι στις δημιουργικές αναζητήσεις ή στην αλλαγή καριέρας. Αυτό το πένθος το αρνούμαι… Τα προβλήματα είναι ήδη εδώ. Η επόμενη μέρα θα είναι δύσκολη επειδή οι όποιες λύσεις καθίστανται ακόμη πιο περίπλοκες για εμάς, ειδικά για τα ακραιφνώς πρακτικά ζητήματα. Άραγε κατά πόσον οι εναλλακτικές, υπαίθριες ή ψηφιακές, για τις οποίες ήδη γίνεται λόγος, συνιστούν μια μακροπρόθεσμη και βιώσιμη διέξοδο; Πρέπει να είμαστε ανθεκτικοί. Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές χωρίς να είμαστε μεμψίμοιροι. Αναμφίβολα το «ψηφιακό» στο θέατρο είναι απλώς ένα ακόμη εργαλείο αλλά ο δίαυλος μεταξύ πλατείας και σκηνής παραμένει ένας, μοναδικός κι αναντικατάστατος. Χρειαζόμαστε ένα νέο ευέλικτο πλαίσιο για τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες από το οποίο, πιστεύω, δεν γίνεται να απουσιάζει η θεσμική στήριξη της πολιτείας. Οφείλουμε να διεκδικήσουμε ό,τι είναι συγχρόνως ασφαλές, εφικτό και αποτελεσματικό για όλους.”
Δημήτρης Λιόλιος, ηθοποιός
